Υπόγεια διαδρομή
ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ότι αυτό το παράξενο τραίνο ταξίδευε για ώρες σε υπόγειες σήραγγες, χωρίς να ανεβαίνει ποτέ στην επιφάνεια, χωρίς να σταματά ποτέ. Είχα απηυδήσει από το κατάφωτο έρημο εσωτερικό του βαγονιού, απ’ την ίδια και απαράλλακτη μαυρίλα που έκανε τα παράθυρα να καθρεφτίζουν συνεχώς το πρόσωπό μου, απ’ τους ασταμάτητους κλυδωνισμούς και τον ορυμαγδό των μεταλλικών κρότων, απ’ τις αποτυχημένες προσπάθειές μου να σταματήσω αυτή την τρελή πορεία τραβώντας την κόκκινη χειρολαβή κινδύνου, απ’ τα πάντα. Το τραίνο έκοβε ταχύτητα μόνο όταν έμπαινε σε σταθμό, αλλά και πάλι όλα ήταν αλλόκοτα, όλα ήταν λάθος, αφού κανείς σταθμός δεν έμοιαζε με τυπικό σταθμό υπόγειου σιδηροδρόμου, με το ¨λευκό¨, κουρασμένο πλήθος των επιβατών, τα πλαστικά καθίσματα και τις διαφημιστικές αφίσες, και έπειτα το τραίνο ποτέ δεν σταματούσε τελείως, μόνο επιβράδυνε αρκετά για να δω καλά τις λεπτομέρειες του ¨σταθμού¨ και ύστερα επιτάχυνε δαιμονιωδώς για να ξαναβουτήξει εκκωφαντικά στο δυσοίωνο σκοτάδι της σ